Ιστορίες που διαβάστηκαν λάθος II

"Φτιάξε έναν καινούριο κόσμο. Άρχισε απ' την αρχή."  Θ. Ουάιλντερ, Με τα Δόντια

Φορούσαν μάσκες, χόρευαν, έπιναν ποτά, ήδη νεκροί.

     Τα φώτα άναβαν κι έσβηναν.
     Δεν ήταν τα ρυθμικά, πολύχρωμα φώτα του άλλοτε.

     Ήταν τα φώτα ασφαλείας, από τα λίγα πράγματα που είχαν μείνει όρθια τώρα που ο κόσμος πέθαινε. Σαν μια αμείλικτη, τελεσίδικη δοκιμή για ό,τι πλησίαζε.

Εκείνοι-ήδη-νεκροί· τώρα μια ενιαία μάζα που παλλόταν τραγουδώντας, γελώντας και ουρλιάζοντας.      

     Όσοι έπεφταν δεν φώναζαν πια κι ας ήξεραν ότι θα ποδοπατηθούν. Λες και δεν τους ένοιαζε, φτάνει που πέθαιναν μέσα σε κείνη την αστραφτερή στιγμή. Μέσα σ' εκείνη τη δίκοπη αγκαλιά, όλο σόλες, αγκάθια και πέτρες· παρήγορη υπενθύμιση πως τίποτε δεν αγαπήθηκε ποτέ στ' αλήθεια.

Ο κόσμος πέθανε.
Εμείς όχι.
Κοιτούσαμε σιωπηλοί τις στάχτες, τη σκόνη και τις πέτρες.
Κάποιος στάθηκε πίσω μας. Δεν μιλήσαμε.
Κάποιος μάς μίλησε. "Θα ξαναρχίσουμε".
Καθόμασταν και κοιτούσαμε τις στάχτες.
Κάποιος μάς μίλησε. "Θα ξαναρχίσουμε, δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς".
Γυρίσαμε και τον κοιτάξαμε με φρίκη.