Τα τρίστρατα

Μερικές φορές την άνοιξη, στα τρίστρατα της περιοχής χάνονται ταξιδιώτες.

Συχνά δεν το καταλαβαίνεις καν, μόνο περνάς τυχαία από το σημείο και βλέπεις στα ριζά των δέντρων τα σημάδια του αφανισμού τους. Για τους άντρες είναι συνήθως το καπέλο ή το μπαστούνι  τους. Για τις γυναίκες είναι οι λεπτεπίλεπτες πλεξούδες τους, κομμένες αλφαδιασμένα, λες και κάθισαν πρόθυμα και πειθήνια μπροστά στο λεπίδι που τις έκοψε. Τα βλέπεις όλα αυτά τότε και ξέρεις ότι κάποιος ή κάποιοι χάθηκαν.
     Είναι ένα φαινόμενο ανεξήγητο, αλλά εμείς μάθαμε να ζούμε μαζί του.

Υπάρχουν θρύλοι που προσπαθούν να δώσουν εξηγήσεις, αλλά χάνονται στο παρελθόν και πλέον μιλούν για τόσες εκδοχές που είναι σαν να μην μιλούν καθόλου. Οι θρύλοι σιωπούν και οι ταξιδιώτες χάνονται. Εμείς ζούμε.

 Όμως τώρα τελευταία θεριεύει η φήμη ότι οι ταξιδιώτες δεν χάνονται, ότι στην πραγματικότητα κανείς ποτέ δεν χάθηκε. Λένε ότι τα τρίστρατα είναι τα μέρη που αφήνουν τα  πράγματά τους για να έρθουν σε μας, ότι αφήνουν τα καπέλα, τα μπαστούνια και τις πλεξούδες τους επειδή σε εμάς δεν υπάρχουν ούτε καπέλα, ούτε μπαστούνια ούτε πλεξούδες. Τα αφήνουν και μπαίνουν ανάμεσά μας και εμείς τους μιλάμε χωρίς να γνωρίζουμε. Τους ερωτευόμαστε χωρίς να γνωρίζουμε. 
     Μπολιάζουμε τα κορμιά μας στον έρωτά τους, χωρίς να γνωρίζουμε.
      
Οι ταξιδιώτες μυρίζουν βαριά, ανοιξιάτικα λουλούδια. Θα είναι ο αφανισμός μας.