"Η φωτιά", έλεγαν, "Η φωτιά δεν πρέπει να σβήσει."
Κρατήστε τη φωτιά. Φέρτε κι άλλα βιβλία."
Καίγαμε τα βιβλία για να ζεσταθούμε.
Καίγαμε τα βιβλία για να τιμήσουμε την υλικότητά τους, εκείνη την ποιότητα που είχε τόσο υποτιμηθεί και πληγωθεί κι ας ήταν η πιο ειλικρινής, η πιο παρούσα διάσταση που είχανε ποτέ.
Καίγαμε τα βιβλία για να τα αγαπήσουμε.
Είχε περάσει καιρός που οι φωνές είχαν κοπάσει κι όσοι θρηνούσαν το χαμό τους είχαν καταλάβει κι εκείνοι πως η φωτιά ήταν ο μοναδικός τρόπος να εκπληρώσουν την άυλη και τη χωμάτινη, τη θαυμαστή αποστολή τους. Πως οι σελίδες τους έτσι κι αλλιώς κουβαλούσανε από πάντα τη φωτιά, την πυκνωμένη νόηση που μεταλλασσόταν σε ύλη, φέρνοντας τη μαγεία πάλι πίσω στο νερό, στον αέρα και στα δέντρα.
Και πως τα βιβλία και τα σώματα και τα δέντρα και οι φλόγες είχανε πολλούς προορισμούς και πως ένας ήταν και αυτός: να λιώσουνε μαζί γιορτάζοντας τους κόσμους που πεθαίνουν κι επιστρέφοντας το χρόνο στο τρέμουλο, το ακράγγιγμα και το θαύμα.
Κι από όταν το καταλάβαμε αυτό τα βιβλία έπαψαν να καίγονται αλλά συνέχισαν να θρέφουν τη φωτιά.
Καίγαμε τα βιβλία και καθόμασταν γύρω από τη φωτιά για να ζεσταθούμε.
Καθόμασταν γύρω από τη φωτιά και γράφαμε βιβλία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου