Αστικοί θρύλοι

Τις νύχτες κρύβονταν, λέει, στις γωνίες. Τις νύχτες εκείνες που έσταζαν θλίψη και τραγούδια του Tom Waits στα τζάμια των αυτοκινήτων. Είχε τόση σιωπή που έλεγες πως η πόλη ολόκληρη θύμιζε εκείνα τα πελώρια εγκαταλελειμμένα κτίρια, μ' ένα κενό τόσο αφόρητο που μπορούσε να σε καταβροχθίσει. Εκείνες τις νύχτες, που όλα ήτανε τόσο κλισέ που έλεγες πως δεν μπορεί, δεν μπορεί να 'ναι πραγματικές, εκείνες τις νύχτες κρύβονταν στις γωνίες.

Πάνε τόσα χρόνια από τότε που κανένας πια δεν είναι σίγουρος για το αν υπήρξαν πραγματικά ή για το αν ήταν απλώς ένας θρύλος που η πόλη και η ανία έθρεψαν μέχρι να τον κάνουν να ζωντανέψει.
     Τις νύχτες περπατάει πια κανείς σίγουρος πως καμιά παράξενη φιγούρα δεν θα πεταχτεί έξαφνα μπροστά του, με ανακατεμένα μαλλιά και ενοχλητικό βλέμμα, γελώντας τρανταχτά με τον τρόμο που  προκάλεσε. Κανείς δεν καραδοκεί πια στις γωνίες.
     Καμιά φορά, όταν η πόλη θυμάται και συζητάει γι' αυτούς, κάποιοι σκέφτονται πως κάποτε το να περπατάς στην πόλη ενείχε μια ασυνήθιστη επικινδυνότητα, μια αβεβαιότητα σχεδόν μαγική. Συζητάνε τότε γι' αυτούς, ανάβουν τα μάγουλά τους, μετά τους ξεχνάνε.

Οι νύχτες της πόλης παραμένουν
πάντα κλισέ.     

2 σχόλια:

  1. Σχεδόν τους λυπάμαι αυτούς τους αστικούς μύθους έτσι όπως τους προσωποποιείς....παλιοί παιδικοί μας σύντροφοι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή