Μέσα στο σκοτάδι διέκρινες μόνο τα γυμνά της μέρη που καθώς κινούνταν έλαμπαν σαν να ήταν υγρά, λες κι ήταν εκείνα που είχαν κλέψει την πηγή του φωτός.
Στάθηκα κοντά της.
Τα χέρια της κινήθηκαν ελαφρά, επαναπροσδιορίζοντας τη θέση τους και τελικά σταυρώθηκαν προς τα εκεί που θα έπρεπε να είναι το στήθος της. Πρέπει να σήκωσε το κεφάλι γιατί τώρα μπορούσα να δω τα μάτια της να γυαλίζουν, ακίνητα και παθητικά, μια παραίτηση σχεδόν αισθησιακή.
Προσπαθούσα να μαντέψω το πρόσωπό της.
Τριγύρω μας σάλευαν δεκάδες ακόμη κορμιά καθώς κινούνταν προς όλες τις κατευθύνσεις της ενοχλητικά απροσδιόριστης αίθουσας. Πνιχτοί ψίθυροι, συρσίματα και φευγαλέες κινήσεις.
Σαν να βρισκόμασταν στο κέντρο μια άγνωστης δίνης που μας αφορούσε με έναν τρόπο ξένο, ακατανόητο και επικίνδυνο.
Δεν τόλμησα να της μιλήσω.
Προσπαθούσα να μαντέψω το πρόσωπό της.
Πρέπει να έσκυψε προς το μέρος μου γιατί ακούστηκε ένα ελαφρύ κουδούνισμα από κάτι που θα φορούσε στον λαιμό της.
"Είσαι έτοιμος;" ψιθύρισε με μια φωνή που μόλις ακούστηκε, αλλά ήταν σαν να ερχόταν από κάπου αλλού.
Σαν από ξεχασμένα δώματα όπου τα σώματα κάποτε αμάρταιναν φορτωμένα ομορφιά.
"Ναι" είπα, και ήταν ψέμματα.
Τότε ο χώρος φωτίστηκε λίγο περισσότερο, αλλά πριν καταφέρω να κοιτάξω το πρόσωπό της είδα το τετράγωνο στο οποίο στεκόμουν, διαγώνια από εκείνη.
Έπειτα την υπόλοιπη σκακιέρα.
Τη μάχη.
Τέλος, τη λάμα στο χέρι της.
Πριν καλά καλά μπορέσω να σκεφτώ τη λέξη "παγίδα", ο πόνος με άνοιγε στη μέση.
prolaves? i kopike?
ΑπάντησηΔιαγραφή