Το σπίτι με τους στεναγμούς

Κι αφού οι στεναγμοί ξεχάστηκαν απ' όλους έγιναν λέει περικοκλάδες κι αγκάλιασαν ένα πέτρινο σπίτι σε μια πράσινη πλαγιά, πιο κοντά στην απουσία παρά σ' οτιδήποτε άλλο. Εκεί ανθίζουν και μαραίνουν τ' άνθη τους καθώς ο κόσμος περιστρέφεται καταβροχθίζοντας αέναα τον χρόνο.

Λένε πως οι πέτρες λάμπουν απ' τους χυμούς και τη γύρη και πως η μυρωδιά τριγύρω είναι η μόνη που μπορεί να σκάψει βαθιά μέσα σου, μέχρι τα τελευταία απομεινάρια κείνου που ξέχασες πια τ' όνομά του μα κάποτε το 'λεγες μέλι, κορμί, πόθο κι έρωτα δηλητηριώδη.

Λένε ακόμα πως μοναχά οι τρελοί, οι ποιητές, οι περιπλανώμενοι σαλτιμπάγκοι και οι ωρολογοποιοί πιστεύουν στ' αλήθεια πως υπάρχει. 

Πως κάποιοι απ' αυτούς ψάχνουν μέχρι που λιώνουν τα ρούχα πάνω στο κορμί τους και μένουν πιο ορφανοί και θλιμμένοι από πριν.

Πως πάντα υπάρχει κάποιος που ορκίζεται να το ανακαλύψει.

Μα είναι το σπίτι με τους στεναγμούς κι είναι επικίνδυνο.

Αν πλησιάσεις λεν, πεθαίνεις. 

Από μυρωδιά. 

Από φως. 

Από έρωτα.

Από ομορφιά.

Μα είναι το σπίτι με τους στεναγμούς. 

Απρόσιτο, θανατηφόρο κι ετοιμοθάνατο.
Όπως τα λουδούδια του κι οι λέξεις.