"Στάθηκα στο ξύλινο κατώφλι κοιτώντας προς τη λίμνη, που θα έπρεπε ήδη να λαμποκοπά στο πρωινό καλοκαιρινό φως.
Χιόνιζε αργά, λες και κάποιος είχε αποφασίσει πως αυτός ήταν ο καλύτερος τρόπος για να απορροφηθεί η ασφυκτική ένταση του σκοταδιού που λάξευε νέα περιγράμματα στα γνώριμα πράγματα.
Έμεινα για λίγο εκεί, σαστίζοντας και αναριγώντας στο θέαμα του πηχτού σκότους.
Φύσηξε ένα αλλόκοτο αεράκι φορτωμένο μυρωδιά ζώου και γλυκερής ζέστης.
Κοίταξα ψηλά μόνο για να καταλάβω πως στην πραγματικότητα δεν χιόνιζε.
Ήταν οι κύκνοι.
Οι πελώριοι κύκνοι πετάριζαν μανιασμένοι γύρω απ' τα δέντρα σηκώνοντας αέρα και δημιουργώντας στροβιλισμούς λευκών πούπουλων τα οποία στη συνέχεια έπεφταν με λικνισμούς, μοιραία τραβηγμένα απ' την πελώρια δύναμη που οι κάτοχοί τους μπορούσαν να αψηφούν.
Θα περνούσαν χρόνια μέχρι να μάθουμε πως το πετάρισμα εκείνο δεν ήταν μονάχα αποχαιρετισμός. Ήτανε κάλεσμα.
Από τότε πέρασαν χρόνια.
Το φως γύρισε.
Οι κύκνοι ποτέ."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου