Φιδογυριστά, ίσαμε το ψήλωμα κι έπειτα πάλι μέχρι τη θάλασσα, να κρεμάνε τα βαριά σώματά τους πάνω απ' το χώμα, να σκάνε σταφύλια μέλι, να βάφουν τις πέτρες και τα ζωύφια κόκκινο, λιγοθυμιά και μύθους.
Δίπλα θα μπούνε τα σπίτια.
Με τις αυλές στη σκιά των δέντρων, να βρέχει και ν' αστράφτουν οι πλάκες τους φως και σκιά. Να 'ρχονται οι άντρες με τα βαριά χέρια να ζυμώνουν τα σώματα των γυναικών, κάτι ανείπωτο να τρέμει για μια στιγμή, κάτι με λίγο γέλιο και λίγο πόθο και σύννεφα.
Πίσω, η θάλασσα.
Να ντύνει λάμψη σώματα και βότσαλα, οστρακόδερμα και παλιά ξεχασμένα τραγούδια. Να τρέφει ξόρκια, έρωτες δεμένους στο μαντήλι, στα ιστία και στα βράχια τα σκοτεινά, εκείνα που μένουν μόνα, που βραδιάζουν με τους λυγμούς τους και ξημερώνουν αρμύρα και λησμονιά.
Μετά τα πάντα θα είναι έτοιμα.
Τότε θα 'ρθει η φωτιά
και θα ξεκινήσουν όλα.
Μετά τα πάντα θα είναι έτοιμα.
Τότε θα 'ρθει η φωτιά
και θα ξεκινήσουν όλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου