Τότε κάτι ανείπωτο ήρθε και δέθηκε τρυφερά γύρω απ' τα χέρια τους κι έμεινε εκεί για λίγο λιγότερο απ' το "για πάντα".
Ήταν λαφρύ, κι έτσι μπορούσαν άκοπα να το 'χουνε μαζί τους.
Κι ήτανε σε χαρά κι ήτανε και σε θρήνο, ήτανε σε πρωτοέρωτες και σ' αγκαλιές θριαμβικές, σε βροχερά κορίτσια και σε παντοτινούς αποχαιρετισμούς. Και τα παιδιά που γεννήθηκαν είχανε κι εκείνα τη σκιά στον αριστερό τους καρπό και μεγάλωναν με δισταγμό και χαίρονταν, όπως οι γονείς τους, με μέτρο και γλεντούσαν με υποψία.
Κι όλο εκείνο κράτησε λίγο λιγότερο απ' το "για πάντα".
Κι όταν το "για πάντα" ήρθε, ήρθε απ' το νερό.
Από τις υπόγειες υγρές μνήμες.
Τότε κι εκείνοι που είχανε το γκρι δεμένο στον καρπό τους ψάξανε το νερό. Βγήκανε στα ποτάμια, στις ακτές ή στις λίμνες. Και όσοι δεν μπορούσαν βρήκαν δεξαμενές, πηγάδια ή κουβάδες. Γέμισαν τις μπανιέρες τους και περίμεναν.
Κι ένιωσαν τη θλίψη να γλιστράει απ' το χέρι τους και να χάνεται. Δυο ανάσες αργότερα, τα πάντα τελείωσαν. Και λίγο πριν τελειώσουν όλοι έκαναν την ίδια πικρή σκέψη: "Τι άδικο να κρατήσει τόσο λίγο".
Κι ήταν πολύ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου