Ιστορίες αγάπης (ΙΙΙ)

Κάποτε περπατήσαμε εδώ, όταν κρατούσαμε το χέρι εκείνο που καταύγαζε τις μέρες και τις έπλενε με ασήμι.

     Κρατούσαμε ένα χέρι και λέγαμε: να ο μεγάλος έρωτας.

Κι όταν ο έρωτας κόπηκε, τότε μόνο καταλάβαμε γιατί παλιά οι σπλαχνικοί θεοί μεταμόρφωναν τους πληγωμένους σε δέντρα, πουλιά ή ουράνια σώματα.

Εμείς, μη μπορώντας να λάμψουμε, ν' ανθίσουμε ή να πετάξουμε, ξεχάσαμε.

Κι όσο ο χρόνος διέβρωνε τη μνήμη,

     κι όσο η αγάπη πάσχιζε να τη διατηρήσει,

     χάσαμε την εικόνα του Άλλου, μάς ξεθώριασε. Και ξεθωριάσαμε κι εμείς στη θύμησή του.

Πάψαμε να είμαστε άνθρωποι, γίναμε ο ένας ο μύθος του άλλου.

Γίναμε μύθοι.