Τυφλόμυγα

"Θα ανοίξεις αυτή την πόρτα και θα μπεις", μου είπε.
     "Μην με κοιτάζεις, δεν θα σου πω κάτι άλλο.
     Απλά άνοιξε την πόρτα και μπες.

Ναι, είναι σκοτάδι, τι περίμενες; Είναι σκοτάδι κι είναι απόλυτο, όχι από αυτό που σιγά σιγά αρχίζεις να βλέπεις περιγράμματα και χρώματα και φως, αλλά από αυτό που δεν συνηθίζεται. Ποτέ.
     Δεν θα το συνηθίσεις, θα το ξεχάσεις. Σε λίγο καιρό δεν θα βλέπεις καν το σκοτάδι, θα 'ναι απλά σαν να τυφλώθηκες. Σαν να ζεις στον ίδιο κόσμο όπως πριν, απλά χωρίς την όρασή σου. Θα δεις, θα γίνει πιο γρήγορα από ό,τι περίμενες. Σε όλους το ίδιο συμβαίνει.
      Μην τρέμεις. Τι ανόητη αντίδραση. Προχώρα.

Από την πόρτα που πέρασες και πέρα ο κόσμος αλλάζει όπως αλλάζεις κι εσύ. Θα το μάθεις κι αυτό. Δεν είναι τυχαίο που μαζευτήκαμε εδώ, εμείς που αγαπήσαμε το σκοτάδι και αποφασίσαμε να ζήσουμε σ' αυτό.  
     Εδώ ο κόσμος είναι αυτός που θέλουμε. Δεν υπάρχει το απατηλό δεδομένο της όψης, δεν μας καταδυναστεύει το φαίνεσθαι, δεν μας λυγίζει η υλικότητα και το βάρος που το φως προσθέτει στα πάντα· εδώ μπορούμε να γίνουμε ό,τι σκεφτήκαμε ποτέ και να κάνουμε τον κόσμο γύρω να χορεύει μαζί μας.

Θα έχεις ακούσει όσους μας κατηγορούν για δειλούς, για αναχωρητές κι αρνητές της αλήθειας και της καθαρότητας του αγνού, πρώτου φωτός.
     Εμείς γελάμε. 
     Εμείς μόνο ξέρουμε.
     Απαρνηθήκαμε τα μάτια μας για να φτιάξουμε την αλήθεια.
     Αν θελήσουμε μπορούμε να φτιάξουμε και το φως. 

Ναι, πάτησε εδώ. Ξέρω πως ήρθες μόνο να γράψεις για μας, αλλά είμαι σίγουρος ότι θα μείνεις. Είμαι σίγουρος ότι θα δεις. Το ξεχνάς γρήγορα, αυτό να γράψεις. Σε λίγο καιρό νιώθεις απλά τυφλός. Μετά από λίγο ξεχνάς ακόμη και την τυφλότητά σου κι όλα είναι σαν πριν, απλά καλύτερα, αυτό να γράψεις.

Καλωσήρθες στο Σκοτάδι", είπε.
"Θα είμαι ο οδηγός σου." 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου