Και τότε έγινε σιωπή.
Για μέρες, τίποτε άλλο από σιωπή.
Όχι, δεν κλειστήκαμε στα σπίτια μας, δεν άρχισαν οι ομαδικές αυτοκτονίες, δεν υπήρξε έξαρση βιαιοτήτων. Μόνο σιωπή. Ξυπνούσαμε όπως κάθε μέρα, πηγαίναμε στη δουλειά μας, πλέναμε τα αυτοκίνητα και τα ρούχα μας, θυμώναμε και φιλιώναμε. Όπως κάθε μέρα. Μόνο που όλα τα κάναμε στη σιωπή. Λες κι είχαμε μιλήσει αρκετά όλη την υπόλοιπη ζωή μας και μια μέρα μας τέλειωσαν απλά οι λέξεις. Λες και το είχαμε σχεδιάσει, μια μυστική άρρητη συμφωνία που μπήκε σε ισχύ παντού, ταυτόχρονα.
Όχι πως αναρωτήθηκε κανείς μας ποτέ "γιατί". Γνωρίζαμε όλοι μας πως μόνο έτσι θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε μετά από όσα είχαμε μάθει, μετά από κείνη τη φοβερή αποκάλυψη που σάρωσε και ακύρωσε τα πάντα, όλα όσα γνωρίζαμε, όλα εκείνα για τα οποία η ανθρωπότητα πάλευε και μοχθούσε από τις απαρχές της.
Όχι, δεν τα ακύρωσε απλώς. Τα εκμηδένισε.
Πέρασαν μήνες ολόκληροι. Στη σιωπή. Σιγά σιγά και η μουσική ακόμη άρχισε να μας ενοχλεί, οι πόρτες που έτριζαν, οι ήχοι από τα βραχιόλια των γυναικών, τα ίδια μας τα βήματα κι έτσι αρχίσαμε να περπατάμε ακροπατώντας, να μετακινούμαστε όσο πιο απαλά γίνεται και να κάνουμε τον λιγότερο δυνατό θόρυβο, λες κι ο παραμικρός ήχος μπορούσε να πληγώσει το κενό που είχε καταβροχθίσει τη σκέψη μας και να μας αφήσει αβοήθητους να αιμορραγούμε κάτω από τον άδειο πια ουρανό.
Πέρασε καιρός.
Κάποιο βράδυ, λίγο πριν μας πάρει ο ύπνος, στο μεταίχμιο εκείνο που η συνείδησή μας λιώνει γλυκά και κατακρημνίζεται σε βελούδινα βάραθρα, μας ήρθε η σκέψη. Σε όλους μαζί, ταυτόχρονα. Η Λύση.
Η απόφαση να ξεχάσουμε.
Το άλλο πρωί νιώσαμε κάπως μουδιασμένοι όταν πήγαμε να μιλήσουμε, αλλά δεν δώσαμε ιδιαίτερη σημασία. Μέρες μετά κάποιοι από εμάς αρχίσαμε να θυμόμαστε και να μιλάμε για ένα μεγάλο διάστημα που είχαμε περάσει όλοι στη σιωπή, αλλά πολύ λίγοι μας άκουσαν. Έτσι κι αλλιώς κανείς μας ποτέ δεν κατάφερε να θυμηθεί εκείνο που αποφασίσαμε να ξεχάσουμε.
Ο θόρυβος έχει πια επιστρέψει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου