tag:blogger.com,1999:blog-51165777503878676862023-11-16T08:46:06.443+02:00Cabinet de CuriositésΙδιωτικές συλλογές παράξενων ετερόκλητων αντικειμένων.
Εμφανίστηκαν κατά την αναγέννηση ενώ σε πολλές περιπτώσεις αποτέλεσαν προδρόμους των μετέπειτα μουσείων.Maria Raptihttp://www.blogger.com/profile/14092852230149247974noreply@blogger.comBlogger83125tag:blogger.com,1999:blog-5116577750387867686.post-18842800532491512052017-03-28T12:27:00.000+03:002017-03-28T12:27:23.594+03:00Η κοιμωμένη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Στη γιορτή της άνοιξης δεν υπήρχαν πια λουλούδια. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τα μεγάλα χωράφια μάς θύμιζαν θάλασσες που είχαν στερέψει κι έμεναν άδειες, χωρίς να ξέρουν γιατί. Τραγουδούσαν ένα σιγανό, παραπονιάρικο τραγούδι που θύμιζε σαπισμένα φύλλα. Που θύμιζε κάτι που είχε χαλάσει κι είχε γίνει πια κακό. Κακό, σαν τις παγίδες που περιμένουν σιωπηλές το άγριο ζώο. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9h8uukmffSKZKm_uueMDYsvH_1C3065Ej1H3paBFpB0h1QgvXlJOSt3mx7n5uSRxX1nAh0Kvc8pI6a-VhK9yuFLSkMX7SQx_6tAx0Mz_eAGXJIyk7SlWa8z2srZqh5tyltJyeRWhOsgxV/s1600/frosty-flower-by-the-pond.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9h8uukmffSKZKm_uueMDYsvH_1C3065Ej1H3paBFpB0h1QgvXlJOSt3mx7n5uSRxX1nAh0Kvc8pI6a-VhK9yuFLSkMX7SQx_6tAx0Mz_eAGXJIyk7SlWa8z2srZqh5tyltJyeRWhOsgxV/s320/frosty-flower-by-the-pond.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στη γιορτή της άνοιξης δεν υπήρχαν πια χοροί. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τα βήματα είχαν ξεχαστεί βδομάδες πριν, σε εκείνη τη σαρωτική χιονοθύελλα. Σε εκείνη τη χιονοθύελλα που είχε έρθει πασπαλίζοντας τον τόπο πεθαμένη άχνη. Άχνη που κάλυψε, έσβησε και τελικά εξαφάνισε τη μνήμη.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στη γιορτή της άνοιξης υπήρχε πια μόνο η άνοιξη.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η άνοιξη με τα θυμωμένα, σαρωτικά της δάχτυλα. Τα άπλωσε και σκάλισε μέσα μας τα υπόγεια, στάσιμα νερά. Τα νερά εκείνα που μυρίζουν βρεγμένα αρωματικά φυτά και πέτρες και σκοτεινά χώματα. Χώματα και πέτρες και νερά σκοτεινά, σαν τα πηγάδια που παραφυλάνε το βήμα του περαστικού. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ακόμη και χωρίς τα λουλούδια. Ακόμη και χωρίς τους χορούς.</div>
<div style="text-align: justify;">
Η άνοιξη παραφυλάει.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Maria Raptihttp://www.blogger.com/profile/14092852230149247974noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5116577750387867686.post-3399373439454053862016-11-29T23:13:00.000+02:002016-11-30T12:52:05.762+02:00ΒΟΡΕΙΑ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div>
<div style="text-align: justify;">
Το τρένο μπαίνει στην ενδοχώρα: η ατμόσφαιρα βαραίνει συνεχώς από την υγρασία, βαριά κομμάτια ομίχλης κρέμονται από αόρατα σχοινιά. </div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Οι φωνές στα βαγόνια έχουν σιγάσει πια. Καθόμαστε ήσυχοι στις θέσεις μας και κοιτάζουμε έξω. Το ξέρουμε πια ότι δεν έχουμε πουθενά αλλού να πάμε, έτσι καθόμαστε και κοιτάζουμε. Προχωράμε, το τοπίο αλλάζει. Βλέπουμε καμινάδες να καπνίζουν κι έπειτα όλο και λιγότερες, καθώς περνάμε από τις κατοικημένες περιοχές στις εγκαταλελειμμένες. Καθώς τα χωριά αδειάζουν και γεμίζουν και καθώς τα σπίτια γίνονται φαντάσματα, το τρένο κι εμείς προχωράμε. </div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfdSrRTFK5dl61dN8eg6bHE18l9co5bNSj-Rf7S-KM9hV7KlfAt3cXozlFbAvHKA6wlWrMAatmSRIYkhowWBonTf8RHcpziZ6zBOixLxLbdiLdQ0W-0226hyphenhyphenwZbcK6s5vJ09bqv_61x8hq/s1600/snow.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfdSrRTFK5dl61dN8eg6bHE18l9co5bNSj-Rf7S-KM9hV7KlfAt3cXozlFbAvHKA6wlWrMAatmSRIYkhowWBonTf8RHcpziZ6zBOixLxLbdiLdQ0W-0226hyphenhyphenwZbcK6s5vJ09bqv_61x8hq/s320/snow.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Ξεχασμένες καγκελόπορτες γεμάτες κισσό και μπαλκόνια ετοιμόρροπα, ίσα που διακρίνονται μέσα στο θάμπος. Μετά από λίγο σπίτια γεμάτα και θάμνοι κλαδεμένοι και γέλια παιδιών. </div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Η εναλλαγή μάς φαίνεται παράλογη, αλλά από τα πρώτα βαγόνια έρχονται φήμες πως υπάρχει μόνο ένα πράγμα να περιμένουμε: μοιραία το χιόνι και η ομίχλη θα πυκνώσουν. Μοιραία τα κατοικημένα μέρη θα τελειώσουν, κι έπειτα θα τελειώσουν κι εκείνα που κάποτε είχαν κατοικηθεί. Θα συνεχίσουμε μόνοι στις περιοχές όπου δεν υπάρχει τίποτα. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στα παράθυρά μας έχουν αρχίσει πια να σχηματίζονται κρύσταλλοι. Οι φήμες τώρα πληθαίνουν: μιλούν για θάνατο, τέρατα και ανήκουστα, φριχτά μέρη.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Για το τι θα γίνει όταν οι ράγες θα τελειώσουν δεν υπάρχει φήμη. Προχωράμε, το τρένο προχωρά βόρεια.</div>
</div>
</div>
Maria Raptihttp://www.blogger.com/profile/14092852230149247974noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5116577750387867686.post-2997994424196177842016-10-11T12:36:00.002+03:002016-10-12T12:38:37.791+03:00Πλανήτης<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Όταν είχαν περάσει πια οι μέρες και όλοι είχαμε καταλάβει ότι αφού οι πομποί δεν λειτουργούσαν δεν θα μας έβρισκε ποτέ κανείς, βγήκαμε έξω.</div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Βάλαμε στην άκρη τους χάρτες και τις θεωρίες για το πού μπορεί να είχαμε συντριβεί και ελέγξαμε τα μέλη μας, αν είχαν πάψει όλα να πονούν από την πρόσκρουση. Αποθηκεύσαμε το ημερολόγιο καταστρώματος και μαζευτήκαμε στη γέφυρα για να δούμε τον Μηχανικό να ακυρώνει τη σφράγγιση του σκάφους. Κοιταχτήκαμε χωρίς να πούμε τίποτα και ξέραμε ότι είχε έρθει η ώρα.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ακούσαμε τις αλυσίδες και τα παξιμάδια της πόρτας να τρίζουν. Σηκώσαμε το χέρι μας να καλυφθούμε από το φως. Μυρίσαμε τον αέρα, που έφερνε μια γλυκιά, ξινή φρεσκάδα και πηδήξαμε.</div>
</div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Πηδήξαμε στο χώμα, αλλά το χώμα δεν ήταν εκεί.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBrWgYsuL7UdSeHJ2qpuE9PvzcTva-mTYTQCZpN_GTArZ1OR-yLUbWRCHJsFp32WK51bgX6p-xCamlbRpywPgZqf9u6Jvozo5zksWQsobMsoDKv8aBqqbzApIfh_WkgNGx4FboUg-AaCJm/s640/blogger-image-936285753.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="245" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBrWgYsuL7UdSeHJ2qpuE9PvzcTva-mTYTQCZpN_GTArZ1OR-yLUbWRCHJsFp32WK51bgX6p-xCamlbRpywPgZqf9u6Jvozo5zksWQsobMsoDKv8aBqqbzApIfh_WkgNGx4FboUg-AaCJm/s400/blogger-image-936285753.jpg" width="400" /></a></div>
Παραδέρνουμε μέρες μέσα σε αυτό το συνονθύλευμα άγριων κλαδιών, χωρίς να μπορούμε πια να πούμε προς τα πού ήταν κάποτε ο ουρανός και προς τα πού θα επρεπε να ειναι το χώμα. Οι πληγές μας κλείνουν και ανοίγουν συνεχεια, σαν λουλούδια. Κάτω από το δέρμα μας έχουν πια παγιδευτεί φύλλα και μικρά κομμάτια ξύλου. Φωνάζουμε τους άλλους, προσπαθούμε να προχωράμε μαζί, κάποιοι έχουν μείνει πίσω, κάποιοι χάθηκαν ήδη.<br />
<br />
Προσπαθούμε να μένουμε μαζί, αλλά κάποιοι λένε ότι δεν θα βρούμε το χώμα, ότι εδώ που πέσαμε δεν υπάρχει χώμα. Δυο απο αυτούς τους σκότωσαν. Το βράδυ μας κοιτάζουν παράξενα πλάσματα, τα μάτια τους λάμπουν στο σκοτάδι. Σκαρφαλώνουμε, προχωράμε, μένουμε μαζί και βλέπουμε μονο κλαδιά, κλαδιά, κλαδιά.</div>
</div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br /></div>
Maria Raptihttp://www.blogger.com/profile/14092852230149247974noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5116577750387867686.post-87842380112636207842016-09-08T12:03:00.000+03:002016-09-08T14:13:03.990+03:00Τα Χαμένα Αγόρια<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div>
<div style="text-align: justify;">
Στην πόλη τα αγόρια χάθηκαν.</div>
</div>
<div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Το λέγανε όλες οι τηλεοράσεις, το άκουγες παντού, στον δρόμο, στο μαγαζί και στο σπίτι- το έβλεπες. Ήταν μια εξαφάνιση την οποία έβλεπες. </div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Είχε συμβεί προχθές, αν και κανείς δεν είχε καταλάβει ακριβώς το πώς. Φυσικά, είχαμε όλοι δει τα αγόρια να βγαίνουν. Από το σπίτι ή από την τάξη, τούς είχαμε δει να παρατάνε το παιχνίδι ή το κολατσιό, να σηκώνονται από τον ύπνο κι είχαμε ακούσει τα βήματα και τα παπούτσια τους. </div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Όχι, δεν κάναμε τίποτα. Δεν φανταστήκαμε ότι θα μπορούσε να είναι κάτι σημαντικό, πώς θα μπορούσαμε; Ο καθένας μας έβλεπε ένα αγόρι να βγαίνει έξω. Ένα αγόρι να απομακρύνεται. Ο καθένας μας έβλεπε ένα μόνο αγόρι.</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDqpcirKe7YSf9jjBTp2tuoQW-C4mMu7kxUm-lGD4ScCoGd-1YnDwMeEFY7GpJAIUKfkNFUYGPsaCPKkJeqbeWJbtvHaWeFEPwdm23uhcPFgd_xKWwGA2vfL8QG5FT0JCm4j1m67tvKBj3/s640/blogger-image-1859849931.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDqpcirKe7YSf9jjBTp2tuoQW-C4mMu7kxUm-lGD4ScCoGd-1YnDwMeEFY7GpJAIUKfkNFUYGPsaCPKkJeqbeWJbtvHaWeFEPwdm23uhcPFgd_xKWwGA2vfL8QG5FT0JCm4j1m67tvKBj3/s640/blogger-image-1859849931.jpg" /></a>Πέρασαν ώρες μέχρι να υποψιαστούμε, μεχρι να μιλήσουμε, μεχρι να καταλάβουμε. Τα αγόρια είχανε φύγει. Κάποιοι μίλησαν για ένα παλιό παραμύθι με μια φλογέρα που μάγευε τα παιδιά. Άλλοι μίλησαν για το τελος της πόλης, άλλοι για πιο σκοτεινά και ενοχλητικά πράγματα που έκαναν τα δόντια μας να σφιχτούν και να τρίξουν. Οι φήμες ξεκίνησαν. Τούτη την ώρα σφίγγουν την πόλη στη πένθιμη αγκαλιά τους.</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Ποδήλατα, χώματα, μπάλες και παγκάκια και παγωτά, όλα αφημένα. Τα κορίτσια μάς κοιτάζουν με βλέμμα παράξενο και σκοτεινό, τα έχουμε συνεχώς στο νου μας μήπως χαθούν και αυτά. Μας φαίνεται πως κάτι γνωρίζουν. Το βλέμμα τους μας τρομάζει, αλλά τα έχουμε πάντα στο νου μας.</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Χθες στην πόλη χάθηκαν τα κορίτσια.</div>
</div>
</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
</div>
Maria Raptihttp://www.blogger.com/profile/14092852230149247974noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5116577750387867686.post-80908325719504964982016-06-17T11:53:00.000+03:002016-06-17T11:53:15.350+03:00Τα τρίστρατα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Μερικές φορές την άνοιξη, στα τρίστρατα της περιοχής χάνονται ταξιδιώτες.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Συχνά δεν το καταλαβαίνεις καν, μόνο περνάς τυχαία από το σημείο και βλέπεις στα ριζά των δέντρων τα σημάδια του αφανισμού τους. Για τους άντρες είναι συνήθως το καπέλο ή το μπαστούνι τους. Για τις γυναίκες είναι οι λεπτεπίλεπτες πλεξούδες τους, κομμένες αλφαδιασ<span style="text-align: left;">μένα, λες και κάθισαν πρόθυμα και πειθήνια μπροστά στο λεπίδι που τις έκοψε. Τα βλέπεις όλα αυτά τότε και ξέρεις ότι κάποιος ή κάποιοι χάθηκαν.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
Είναι ένα φαινόμενο ανεξήγητο, αλλά εμείς μάθαμε να ζούμε μαζί του.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8VaaBpvHOrU_3zzy9nfXCSm6LIAWtt6hyphenhyphennqV92LdLvT6WzObTbhMcXi0wIP4oUfgL75yRzx-i61joL6xIUz0VQqDa2JI6jU8dvdtuhN_NWebRx2Q6B5AbT46MqCvyvC8LoEKZzrepycz-/s1600/cabinet.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8VaaBpvHOrU_3zzy9nfXCSm6LIAWtt6hyphenhyphennqV92LdLvT6WzObTbhMcXi0wIP4oUfgL75yRzx-i61joL6xIUz0VQqDa2JI6jU8dvdtuhN_NWebRx2Q6B5AbT46MqCvyvC8LoEKZzrepycz-/s1600/cabinet.jpg" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Υπάρχουν θρύλοι που προσπαθούν να δώσουν εξηγήσεις, αλλά χάνονται στο παρελθόν και πλέον μιλούν για τόσες εκδοχές που είναι σαν να μην μιλούν καθόλου. Οι θρύλοι σιωπούν και οι ταξιδιώτες χάνονται. Εμείς ζούμε.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Όμως τώρα τελευταία θεριεύει η φήμη ότι οι ταξιδιώτες δεν χάνονται, ότι στην πραγματικότητα κανείς ποτέ δεν χάθηκε. Λένε ότι τα τρίστρατα είναι τα μέρη που αφήνουν τα πράγματά τους για να έρθουν σε μας, ότι αφήνουν τα καπέλα, τα μπαστούνια και τις πλεξούδες τους επειδή σε εμάς δεν υπάρχουν ούτε καπέλα, ούτε μπαστούνια ούτε πλεξούδες. Τα αφήνουν και μπαίνουν ανάμεσά μας και εμείς τους μιλάμε χωρίς να γνωρίζουμε. Τους ερωτευόμαστε χωρίς να γνωρίζουμε. </div>
<div style="text-align: justify;">
Μπολιάζουμε τα κορμιά μας στον έρωτά τους, χωρίς να γνωρίζουμε.</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
Οι ταξιδιώτες μυρίζουν βαριά, ανοιξιάτικα λουλούδια. Θα είναι ο αφανισμός μας.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Maria Raptihttp://www.blogger.com/profile/14092852230149247974noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5116577750387867686.post-70706255025088601842015-10-23T08:21:00.001+03:002016-10-07T10:30:47.375+03:00Η κουρτίνα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div>
<div style="text-align: justify;">
Κοιτούσε από το παράθυρο το κόκκινο χρώμα. </div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν ήξερε ποιος λόγος την είχε σπρώξει να το κάνει αυτό, να τραβήξει εκείνη τη μέρα την κουρτίνα και να κοιτάξει έξω. Δεν το έκανε ποτέ, ακόμα κι αν ήθελε. Ακόμα κι αν κάποιες φορές το να κοιτάξει έξω από το παράθυρο ήταν το μοναδικό πράγμα που θα μπορούσε να την κρατήσει λογική.</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Κανείς δεν κοίταζε έξω από κανένα παράθυρο πια.</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν ήταν επειδή έτσι δεν πήγαινε ο νους σου σε όσα συνέβαιναν εκεί έξω, όχι, δεν ήταν καθόλου γιατί δεν ήξερες. Ήξερες, ήξερες παρά πολύ καλά τι γινόταν εκεί έξω. </div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6REPOtQ5VuVYCj1DUvhom1hzUorTbLzzwbF8mwEIDbSmW8tHMN5u4uWid4QG5PfubpAq50XZoRLAzFDPlTzUSUPSIzm2XvHtZMMU0Pq_pnzYk6dYjLngTMMzaVjoL2SCoKv44C0oN6sst/s1600/mara.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="181" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6REPOtQ5VuVYCj1DUvhom1hzUorTbLzzwbF8mwEIDbSmW8tHMN5u4uWid4QG5PfubpAq50XZoRLAzFDPlTzUSUPSIzm2XvHtZMMU0Pq_pnzYk6dYjLngTMMzaVjoL2SCoKv44C0oN6sst/s320/mara.jpg" width="320" /></a></div>
Δεν ήταν ούτε γιατί προσπαθούσες να το ξεχάσεις - δεν γινόταν, δεν μπορούσες να το ξεχάσεις έτσι κι αλλιώς. </div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Γιατί το μάτι σου έπεφτε στην κουρτίνα. Η κουρτίνα ήταν παντού.</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Η κουρτίνα σε θυμόταν πάντα.</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Όσες φορές κοιτούσες την κουρτίνα -κι ήταν πολλές, παρά πολλές οι φορές που το βλέμμα σου έπεφτε πάνω της μέσα στο σπίτι- ήξερες, θυμόσουν το έξω. Τι κι αν η μόνωση έπνιγε τις κραυγές και τους γδούπους, τι κι αν τους έκανε να μην είναι ήχοι, εσύ τους άκουγες. Τι κι αν η κουρτίνα έκρυβε, εσύ έβλεπες. Η κουρτίνα γινόταν διάφανη.</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Τελευταία τα κτίσματα είχαν αρχίσει να χτίζονται χωρίς τζάμια και χωρίς παράθυρα για να μην χρειάζεται η κουρτίνα. Χτίζονταν μόνο από μπετόν κι ενώνονταν με υπόγειες σήραγγες για να μην χρειαστεί να δεις ποτέ, ποτέ το έξω. Έτσι κάποια στιγμή, μοιραία, δεν θα υπήρχε πια η κουρτίνα κι ίσως τότε το έξω να μπορούσε και να ξεχαστεί για πάντα. </div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Γιατί ήτανε δύσκολο, ήτανε πάρα πολύ δύσκολο να ζεις με την κουρτίνα και όλη εκείνη τη γνώση του έξω.</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Κοιτούσε από το παράθυρο κι ένιωθε τη φρίκη να τη λυγίζει.</div>
</div>
</div>
Maria Raptihttp://www.blogger.com/profile/14092852230149247974noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5116577750387867686.post-55159957449682397152015-08-03T20:16:00.000+03:002016-09-08T12:15:50.047+03:00Το σπίτι του καλοκαιριού<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: 'Times New Roman', serif; line-height: 150%;">«</span>Άδειασε το ποτήρι.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br></div>
<div style="text-align: justify;">
Κάποτε τα καλοκαίρια τα χέρια μας ήταν πάντα κόκκινα από τα μούρα. Σκαρφαλώναμε, τρώγαμε μούρα και κοιτάζαμε άπληστα από τα παράθυρα τους ανθρώπους, ράθυμους μέσα στη ζέστη που έκανε τα πάντα να μυρίζουν θαρρείς περισσότερο. Σκαρφαλώναμε, τρώγαμε μούρα και κρυφοκοιτάζαμε τη ζωή.<br>
Εκείνο το μεσημέρι το βλέμμα μας στάθηκε σε ένα ορθάνοιχτο παράθυρο. Στο στρώμα δυο γυμνά σώματα έτρεμαν, από κάτι που μας ήτανε άγνωστο. Οι φίλοι μου γέλασαν και προχώρησαν στο επόμενο σπίτι. Εγώ έμεινα να κοιτάζω με πείνα εκείνο το ανεξήγητο, λαμπερό κυμάτισμα των κορμιών, όταν κατάλαβα πως δεν έλαμπαν από τον ιδρώτα αλλά από τις φλόγες. Μέσα σε μια μισοσκότεινη κάμαρα, μέσα στο αδηφάγο καλοκαίρι, δυο σώματα καίγονταν.<br>
Έτρεξα στην πλατεία, οι άντρες ήταν εκεί, τους είπα λαχανιασμένα ότι στο σπίτι του ξυλουργού δυο σώματα είχαν αρπάξει φωτιά, με κοίταξαν για λίγο, γέλασαν, γύρισαν αλλού. Κάθισα δίπλα στη βρύση και περίμενα.</div>
<div style="text-align: justify;">
Πριν από τη μυρωδιά και τη στάχτη ήρθε η ζέστη. Για μια στιγμή νόμισα πως θα αρπάξουμε κι εμείς φωτιά. Έβαλα το κεφάλι μου κάτω από το νερό καθώς οι χωριανοί μου έτρεχαν προς το σπίτι που καιγόταν.<br>
<div class="separator" style="clear: both;"><div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhaRKHj8dMu_sP9aYoRCN-S3S7CFx36fpmltBwbVzK_IAj-x9uRsbg4TDQxUBe-o8HaKmVKZ34rrRXqrtOiDWqlE8XmtGXGK9c-d7gKFEsozolIJX0Tf03Oql1_S7ISmwxfHYYsc2sFvpU6/s640/blogger-image--2120671538.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhaRKHj8dMu_sP9aYoRCN-S3S7CFx36fpmltBwbVzK_IAj-x9uRsbg4TDQxUBe-o8HaKmVKZ34rrRXqrtOiDWqlE8XmtGXGK9c-d7gKFEsozolIJX0Tf03Oql1_S7ISmwxfHYYsc2sFvpU6/s640/blogger-image--2120671538.jpg"></a></div><br></div><br></div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτό είναι το καμένο μέρος όπου σου είπαν να μην πλησιάσεις και για το οποίο δεν μας αρέσει να μιλάμε. Κάποτε ήταν σπίτι. Κάποτε είχε ζωή και τώρα είναι μόνο στάχτη, γεμίζει τα μάτια σου σαν να θέλει να τα ξεράνει για να μην ξαναδείς πια. </div>
<div style="text-align: justify;">
Κατά καιρούς όλο και κάποιος λέει πως θα το καθαρίσει και θα το χτίσει, αλλά ποτέ κανείς δεν έκανε κάτι τέτοιο κι ούτε νομίζω ότι πρόκειται να το κάνει. Τα γύρω χωριά λεν ότι αυτό συμβαίνει γιατί στην πραγματικότητα φοβόμαστε. Αλλά εμείς ξέρουμε -δεν το λέμε αλλά το ξέρουμε- πως κατά βάθος θέλουμε να μείνει έτσι, για να μην ξεχαστεί ποτέ εκείνο που δεν πρέπει να ξεχαστεί.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br></div>
<div style="text-align: justify;">
Άδειασε το ποτήρι μου. Γέμισέ το.<span style="font-family: 'Times New Roman', serif; line-height: 150%;">»</span></div>
</div>
Maria Raptihttp://www.blogger.com/profile/14092852230149247974noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5116577750387867686.post-32931374150507775032015-06-14T11:55:00.000+03:002015-06-14T11:55:40.373+03:00Μαύρη μεγάλη θάλασσα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Τα φυλλώματα σάλευαν αργά, θρόιζαν, κομμάτιαζαν το φως κι έριχναν πάνω μας την τρεμάμενη σκιά τους.</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν προσέχαμε. Ο νους μας έτρεχε.</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Ονειρευόμασταν πλοία, θάλασσες ήρεμες και άγνωστα, νυχτωμένα νησιά. </div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Σκεφτόμασταν βράχια και συκιές, βρεγμένα σκοινιά και αρμύρα λευκή, να λάμπει στον ήλιο. </div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Σφυρίζαμε τα ληστρικά τραγούδια των ταξιδευτών και δύαμε μόνοι, τόσο μόνοι όσο κι η θάλασσα που θέλαμε.</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Θέλαμε να της μοιάσουμε.</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Ξαπλώναμε στο χορτάρι, δεν βρίσκαμε τρόπο να αφήσουμε το σώμα μας. Λέγαμε "είμαστε ξένοι εδώ, το σώμα μας δεν είναι εδώ". Καμιά φορά κλαίγαμε. Μέναμε έπειτα με τα δάκρυα, να καίνε το δέρμα μας, σαν να μας έκαιγε η θάλασσα.</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Ξαπλώναμε στο χορτάρι, ψάχναμε χώρο για το σώμα μας, πονούσαμε, κλαίγαμε θάλασσα.</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Τα φυλλώματα σάλευαν, θρόιζαν, οι σκιές κυμάτιζαν κι εμείς ήμασταν θάλασσα.</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Ήμασταν θάλασσα.</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Χωρίς να ξέρουμε.</div>
</div>
</div>
Maria Raptihttp://www.blogger.com/profile/14092852230149247974noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5116577750387867686.post-16920811709004551852015-05-20T23:31:00.001+03:002015-05-21T01:05:56.689+03:00Σώματα και βιβλία<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Η ιστορία έλεγε ότι δεν αφορούσε τον κόσμο μας. Ότι δεν αφορούσε κανένα κόσμο.<br />
Η ιστορία έλεγε, έλεγε τον εαυτό της.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτά έγραφε το βιβλίο μας. Αγαπάμε το βιβλίο μας όπως αγαπάμε τα σώματα. Αγαπάμε τα σώματα που υποχωρούν, δέχονται και μαβίζουν, τα σώματα που πρέπει να τα διαβάσεις, που αδιαφορούν, αγαπάμε τα γραμμένα σώματα.</div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτά αγαπάμε στον κόσμο μας. Σώματα και βιβλία.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αλλά είναι τώρα μέρες που μια φήμη απλώνεται: λέει βιβλία δεν υπάρχουν. Λέει τα βιβλία και τα σώματα είμαστε εμείς. Λέει τα σώματα είναι το γήπεδο και ο αφανισμός μας. Λέει υπάρχει μονάχα ο τρόμος.</div>
<div style="text-align: justify;">
Η φήμη λέει, λέει τον εαυτό της.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Την έψαξαν οι γραφειοκράτες, οι υπερρεαλιστές κι οι επιστήμονες, την ψάξαμε οι μαραγκοί, οι μάγειρες και οι θαυματοποιοί. Ψάξαμε τη φήμη και λέμε υπάρχει η φήμη και υπάρχουν και τα βιβλία.<span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;"> Λέμε υπάρχουν τα σώματα και υπάρχει η αγάπη και υπάρχει ο τρόμος.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;">Λέμε υπάρχει ο τρόμος.</span><br />
<span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;">Και λέμε, λέμε τον εαυτό μας.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Maria Raptihttp://www.blogger.com/profile/14092852230149247974noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5116577750387867686.post-9660261831244161242015-05-04T22:55:00.000+03:002015-05-06T16:46:48.767+03:00Ισοκράτημα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
Όσο η μουσική παίζει, εμείς γράφουμε.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Είναι μια μουσική τόσο παράξενη που δεν είναι λόγια να την περιγράψεις, γιατί ό,τι και να πεις δεν θα είναι με τίποτα αρκετό, θα είναι κοινότυπο και λίγο και βλακώδες ταυτόχρονα. Ούτε όμορφη θα μπορούσες να την πεις, δεν είναι από εκείνες τις μουσικές που λες "μ΄αρέσει". Δεν είναι τέτοια μουσική. </div>
<div style="text-align: justify;">
Ίσως, ίσως και να μπορείς να πεις μονάχα πως η μουσική <i>ανασαίνει, </i>αλλά κι αυτό όχι με τρόπο ποιητικό -όχι επειδή ανασαίνει θύελλες και συναισθήματα και πόθους- αλλά επειδή <i>απλά ανασαίνει. </i></div>
<div style="text-align: justify;">
Την ακούς να ανασαίνει δίπλα σου, σαν να είναι άνθρωπος.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Γράφουμε, τα δάχτυλά μας τρέμουν. Πρέπει να προλάβουμε, να προλάβουμε την μουσική πριν το λιγωμένο της τελείωμα, πρέπει να προλάβουμε.</div>
<div style="text-align: justify;">
Κανείς δεν ξέρει ποτέ πόσο κρατά η μουσική κάθε φορά. Συνήθως τελειώνει τη στιγμή του πιο μεγάλου ξεσπάσματος.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Γράφουμε, τα δάχτυλά μας τρέμουν, τρέμουμε και προσπαθούμε να μην γυρίσουμε να κοιτάξουμε ποιος ανασαίνει δίπλα μας. Γράφουμε τις ιστορίες μας, που ποτέ δεν τελειώνουν όσο διαρκεί η μουσική.</div>
<div style="text-align: justify;">
Έπειτα κρεμάμε τις μισοτελειωμένες ιστορίες στους τοίχους μας.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Έρχεται η επόμενη φορά, τα δάχτυλά μας πασχίζουν, τα μάτια μας δακρύζουν κι η μουσική ανασαίνει, ανασαίνει και τελειώνει.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τις νύχτες, μέσα στο μισοσκόταδο, κοιτάζουμε τα κρεμασμένα χαρτιά να λάμπουν. Κοιμόμαστε,πιο μόνοι και λαμπεροί από ποτέ.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Maria Raptihttp://www.blogger.com/profile/14092852230149247974noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5116577750387867686.post-3516058254179491262015-04-04T02:21:00.000+03:002015-04-04T02:22:56.823+03:00Μήνυμα που βρέθηκε διπλωμένο σε παλιό βιβλίο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Να με θυμάστε τυχαία<br />
εμένα, που μόχθησα τόσο πολύ, τόσο βαθιά που κι ο αέρας μου ακόμη άλλαξε χρώμα-<br />
έγινε μαβής, μαβής της ελαφριάς κάκωσης.<br />
<br />
Να με θυμάστε τυχαία,<br />
όπως θυμάστε εκείνον τον τυφλό που ανεβαίνει πάντα το ίδιο πεζοδρόμιο,<br />
πάντα προς στην ίδια κατεύθυνση<br />
και κανένας δεν ξέρει- καν ένας.<br />
Πότε άραγε να επιστρέφει.<br />
<br />
Τι να κάνει τα χέρια του τα έρημα σαν συντρίμμια.<br />
<br />
<br />
Να με θυμάστε τυχαία,<br />
εμένα, που τόσο λίγα αξιώθηκα<br />
που έζησα κι έζησα κι έζησα<br />
λίγο εκεί, λίγο δίπλα στην ομορφιά,<br />
τόσο λίγο, τόσο πολύ δίπλα στην ομορφιά,<br />
Α! στην ομορφιά.<br />
<br />
Να με θυμάστε μόνο τυχαία </div>
Maria Raptihttp://www.blogger.com/profile/14092852230149247974noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5116577750387867686.post-62575577315645555522015-03-18T12:45:00.000+02:002015-05-06T16:50:05.327+03:00Ξεχειμώνιασμα ΙΙ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Οι σταγόνες πέφτουν μία-μία, σαν να ξεχάστηκαν. Σαν να αφαιρέθηκαν εκεί πάνω, στα νέφη. Σαν να κοιμήθηκαν μέσα στο νερό τους και ξαφνικά να ξύπνησαν.</div>
<div style="text-align: justify;">
Πέφτουν μία-μία.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν έχουμε να κάνουμε τίποτε άλλο πια. Οι μουσικοί ανεβοκατεβάζουν τα δοξάρια -τα χέρια τους- λες και μαστιγώνουν κάτι αόρατο. Τα πόδια των χορευτών ματώνουν τις πέτρες στην προσπάθειά τους να κρατήσουν τα βήματα. Η γιορτή δεν αντέχει άλλο, θέλει να τελειώσει, έστω και μόνη της.</div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν έχουμε να κάνουμε τίποτε άλλο πια.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ξέρουμε πως αυτό δεν θα κρατήσει για πάντα- το ξέρουμε, όλοι το ξέρουν. Ξέρουμε πως θα έρθουν τα πουλιά και η άνοιξη και ο έρωτας. Το φως που θα διαθλάται στα νερά σε χιλιάδες πιστολιές. Οι γλυκιές μυρωδιές, τα μάγουλα που θα κρύβουν μόνο χαμόγελα και η μουσική. Θα έρθουν, το ξέρουμε. Τα ξέρουμε όλα αυτά. Ζούμε το τέλος.</div>
<div style="text-align: justify;">
Μόνο που δεν μας μένει πια τι άλλο να κάνουμε μέχρι εκεί.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Θα προσευχηθούμε στις πασχαλιές, θα ματώσουμε λίγο ακόμη τη φτέρνα μας, θα κοιτάξουμε για λίγο ακόμη τη βροχή. </div>
<div style="text-align: justify;">
Και θα συνεχίσουμε πάντα να μην έχουμε ποτέ, να μην <i>ξέρουμε </i>ποτέ τι άλλο να κάνουμε.</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Maria Raptihttp://www.blogger.com/profile/14092852230149247974noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5116577750387867686.post-72646350878184220772015-02-13T11:43:00.001+02:002015-02-13T12:13:17.376+02:00Τα λόγια που λέγαμε μόνο στους Ξένους.Θα είναι εκεί, στη γωνία. Ναι, σου λέω, εκεί ακριβώς. Σε ένα μικρό, μικρό μπουκάλι που μόλις θα γυαλίζει μες το σκοτάδι.<div> Οχι, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να μην το δεις. Καμία, όχι.</div><div> Αλλά για να το δεις θα πρέπει πρώτα να ακολουθήσεις τις οδηγίες πολύ, μα πάρα πολύ προσεκτικά:</div><div><br></div><div>Πάτησε πέντε ρίζες δυόσμου, τσάκισ´ τες, να βγάνουν τ´ άρωμα στα πόδια.</div><div><br></div><div>Κύκλωσε τρία πηγαδια, τρεις φορές, λέγοντας το τραγούδι της αράχνης συνεχώς, μέχρι να τα τελειώσεις.</div><div><br></div><div>Τρίψε στα μάτια σου μολόχα και στους αγκώνες λίγη λάσπη, έπειτα ένωσε τα υλικά και σφράγισε τρύπα μυρμηγκοφωλιά με κόκκινα μερμήγκια.</div><div><br></div><div>Λίγο πριν φτάσεις στην καγκελόπορτα κάλυψε το κεφάλι σου με μάλλινο λευκό, περπάτα δίχως να κοιτάς και δίχως να μιλήσεις, περπατά δίπλα απ´ τη μουριά και γύρω από την φτέρη.</div><div><br></div><div>Πάρε της πύλης το κλειδί μον´ από χέρι αφίλητο.</div><div><br></div><div>Ξεκλείδωσε και μπες.</div><div><br></div><div><br></div><div>Εδώ σταματούν οι οδηγίες ,ναι. Όχι, μετά δεν ξερω.</div><div><br></div><div>Όχι, δεν ξερω.</div><div><br></div><div>Όχι.</div><br><div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYHJIomIn3nOTWYVPac1Pa93ds1SlKzhc50polSRgvEWMJft1w6U-lK28Rmp6PxK2ILMbcb1rFBJE_zgLj5zVyM1vgdqthEkOGPg2_6MbRSoqTGPfK5XirwTyLFJ8QeYOYOopxPYzPAgan/s640/blogger-image-2096551173.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYHJIomIn3nOTWYVPac1Pa93ds1SlKzhc50polSRgvEWMJft1w6U-lK28Rmp6PxK2ILMbcb1rFBJE_zgLj5zVyM1vgdqthEkOGPg2_6MbRSoqTGPfK5XirwTyLFJ8QeYOYOopxPYzPAgan/s640/blogger-image-2096551173.jpg"></a></div>Maria Raptihttp://www.blogger.com/profile/14092852230149247974noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5116577750387867686.post-22580505734116631612015-01-14T21:14:00.001+02:002015-01-21T15:07:13.521+02:00Το όνειρο που βλέπαμε κάθε βράδυ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj00yD5Z4u0j_Vs6-_pZCvjthkUCvz5dMAm2UF9T6Sw1uxhG7-It019K35VBeU85mT3qC0fKiYVCvjVb_dDzM7H4DsRaD-mPIsURY5RJRYp7VvB-bW_KtSU82SLeQfdYELNF5G1U5zJw7u-/s640/blogger-image-834303937.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj00yD5Z4u0j_Vs6-_pZCvjthkUCvz5dMAm2UF9T6Sw1uxhG7-It019K35VBeU85mT3qC0fKiYVCvjVb_dDzM7H4DsRaD-mPIsURY5RJRYp7VvB-bW_KtSU82SLeQfdYELNF5G1U5zJw7u-/s320/blogger-image-834303937.jpg" width="275"></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Όλα εκείνα που δεν ζούσαμε και όμως έμοιαζαν τόσο κοντά, τόσο δίπλα μας λες και ήτανε δικά μας.</div>
<div style="text-align: justify;">
Όλα εκείνα που όμως δεν ηταν πραγματικά δικά μας και είχαν εκείνη την ανείπωτη, αφόρητη ομορφιά.</div>
<div style="text-align: justify;">
Όλα εκείνα, λέει, είχανε γεύση.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br></div>
<div style="text-align: justify;">
Είχανε τη γεύση των μεγαλουπόλεων, εκείνη την αστραφτερή, που σκάει στο στόμα όλο ευτυχία και λάμψη και γέλια. Είχανε τη γεύση πρωτοφιλητων στομάτων και λυγμών και ανάσας που κόβεται με δυόσμο. Ανάσας που κόβεται με δυόσμο και φιλιού και χεριού που έρχεται για να μείνει.</div>
<div style="text-align: justify;">
Είχανε τη γεύση χεριού που έρχεται για να μείνει.</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
Τέτοια γεύση είχανε όλα εκείνα που δεν ζούσαμε, όλα εκείνα που καμιά φορά τα νιώθαμε δίπλα μας, σαν φαντάσματα: είχανε, λέει, γεύση.</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
Και πάλι δεν είχανε τη γεύση: </div>
<div style="text-align: justify;">
Της θλίψης και των πόλεων του χαμού και του κάδου. Τη γεύση του βιβλίου που δεν διαβάστηκε. Δεν είχανε τη γεύση της άκρης του πεζοδρομίου που συσσωρεύει όλη την βρώμιά των παπουτσιών, όλα εκείνα τα περισσευούμενα των βιαστικών βημάτων και των αυτοποιημένων λόγων.</div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν είχανε, δεν είχανε τη γεύση της μεγάλης μοναξιάς: του πιο θλιμμένου τέρατος που τρύπωσε ποτέ στα υπόγεια όπου ζούνε οι άλλες, οι πραγματικές πόλεις.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br></div>
<div style="text-align: justify;">
Είχανε, λέει, γεύση όλα εκείνα. Όλα εκείνα που δεν ήτανε δικά μας, είχανε γεύση.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br></div>
<div style="text-align: justify;">
Και το όνειρο τελείωνε πάντα με βροχή.</div>
</div>
Maria Raptihttp://www.blogger.com/profile/14092852230149247974noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5116577750387867686.post-66283557787576321842014-11-24T20:37:00.000+02:002014-11-25T00:02:12.690+02:00Ιστορίες αγάπης (ΙΙΙ)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSHPPwai0OVU1YzUdj1YqFcVNdfMDYF6sBNbGG3v6PWE93zJnmZq4qt5n5sI-oIJQGFwq8lDyalRKJJQHwYHxbdEplxiW5izKiL8090rmWyepliNDsGxURZduvt8JElTGzUSjpLC0uVp2b/s1600/fountain.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSHPPwai0OVU1YzUdj1YqFcVNdfMDYF6sBNbGG3v6PWE93zJnmZq4qt5n5sI-oIJQGFwq8lDyalRKJJQHwYHxbdEplxiW5izKiL8090rmWyepliNDsGxURZduvt8JElTGzUSjpLC0uVp2b/s1600/fountain.jpg" height="195" width="320" /></a></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Κάποτε περπατήσαμε
εδώ, όταν κρατούσαμε το χέρι εκείνο που
καταύγαζε τις μέρες και τις έπλενε με ασήμι.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Κρατούσαμε
ένα χέρι και λέγαμε: να ο μεγάλος έρωτας.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Κι όταν ο έρωτας
κόπηκε, τότε μόνο καταλάβαμε γιατί παλιά
οι σπλαχνικοί θεοί μεταμόρφωναν τους
πληγωμένους σε δέντρα, πουλιά ή ουράνια
σώματα.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Εμείς, μη
μπορώντας να λάμψουμε, ν' ανθίσουμε ή
να πετάξουμε, ξεχάσαμε.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Κι όσο ο χρόνος
διέβρωνε τη μνήμη,
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
κι όσο η αγάπη
πάσχιζε να τη διατηρήσει,
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
χάσαμε την
εικόνα του Άλλου, μάς ξεθώριασε. Και
ξεθωριάσαμε κι εμείς στη θύμησή του.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Πάψαμε να είμαστε άνθρωποι, γίναμε ο ένας ο μύθος του άλλου.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Γίναμε μύθοι.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Maria Raptihttp://www.blogger.com/profile/14092852230149247974noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5116577750387867686.post-62720198667093329362014-11-04T19:24:00.000+02:002014-11-11T12:05:39.618+02:00Ιστορίες για το τέλος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyuFgXmZdDGYdALy6x0rwunabSNUhrgtOoe_bxdGKm2hgFRUNWjxKWqss-cdB-hv7jIVR0HGAlUFQTSRQPK1uXjoSJVYdcUoT_27_V1cvW99lvAbkMsdziO2tGpOKdWEs-9xiFMWS8vdqU/s1600/clock++MatLandArt.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyuFgXmZdDGYdALy6x0rwunabSNUhrgtOoe_bxdGKm2hgFRUNWjxKWqss-cdB-hv7jIVR0HGAlUFQTSRQPK1uXjoSJVYdcUoT_27_V1cvW99lvAbkMsdziO2tGpOKdWEs-9xiFMWS8vdqU/s1600/clock++MatLandArt.jpg"></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Ήτανε λέει η τελευταία ημέρα του κόσμου, όχι η τελευταία πριν το χάος, η τελευταία πριν τον επόμενο.</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Περιμέναμε στο λιμάνι τα πλοία που είχαν ήδη αρχίσει να φαίνονται στον ορίζοντα, μεγάλα και σκοτεινά, με φουγάρα τόσο ψηλά που τα έκαναν να μοιάζουν σαν πύργοι κάποιας φανταστικής, απίθανης πολιτείας.</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Ήτανε μέρες που κάποιοι από εμάς είχαμε ετοιμάσει τα υπάρχοντα μας με ανυπομονησία, μέρες που άλλοι ούρλιαζαν στα ραδιόφωνα από φόβο εκτοξεύοντας κινδύνους και απειλές, που άλλοι σώπαιναν, άλλοι χαμογελούσαν, άλλοι έτρεμαν. </div><div style="text-align: justify;"><br></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Ο κόσμος τελείωνε και ένας επόμενος άρχιζε.</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Στο δημαρχείο της πόλης το σύστημα των ρολογιών που έθετε τα πάντα σε κίνηση είχε ήδη αρχίσει να ξεχαρβαλώνεται, τεράστια γρανάζια έπεφταν κάθε τόσο από δω κι από κει κι έπρεπε να προσεχείς πολύ, πολύ όταν πλησίαζες το σημείο εκείνο. Οι πελώριοι γυαλιστεροί δείκτες γυρνούσαν όλο και δυσκολότερα και ήταν φανερό πως δεν θα περνούσε πια πολύ ώρα μέχρι κάποιος από αυτούς να πέσει εντελώς στο έδαφος, συμπαρασύροντας τα πάντα στο τελεσίδικο λιώσιμό τους.</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Τα πλοία πλησίαζαν, οι συζητήσεις έδιναν κι έπαιρναν, πώς θα ήταν ο επόμενος, έλεγαν, ίσως και να μην είχε καθόλου ρολόγια, ίσως και να δούλευε με φως ή με αέρα, ίσως και να μπορούμε να πετάμε ή να κάνουμε κάτι άλλο που ως τα τώρα δεν μπορούσαμε,</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
κι <i>αν</i>, <i>αν</i> έλεγαν κάποιοι δεν υπάρχει, <i>αν δεν υπάρχει τελικά επόμενος</i>;</div><div style="text-align: justify;"><br></div><div style="text-align: justify;">Επειτα όλα έγιναν γρήγορα, τα ρολόγια γκρεμίστηκαν, τα πλοία έφθασαν, φύγαμε, είδαμε να πέφτει μια μαύρη, λασπώδης βροχη, είδαμε απο μακριά τον άλλο, τον επόμενο κοσμο, ακούσαμε το σύστημα των ρολογιών του να μπαίνει σε λειτουργία, πατήσαμε το χώμα του και πήραμε τον δρόμο για το σπίτι μας.</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br></div>
<div style="text-align: justify;">
<br></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;"><br></div>
</div>
</div>
Maria Raptihttp://www.blogger.com/profile/14092852230149247974noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5116577750387867686.post-18045537550555118692014-10-22T10:39:00.001+03:002016-10-07T10:32:09.436+03:00Ερωτικό<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRS0SbrIynMm_vUndLK0WNm6t9OUhBEJE-HyIlefoJ4ztPzYg7i-l8pf93QfdBdvPWsJDXWf8GwN-leti6dTiVTduD85h1ckc3Kepob8ZXs1OfpXmG10KbmtFIKpTjcYZVrzu0dgGwjH7r/s640/blogger-image-1328217143.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRS0SbrIynMm_vUndLK0WNm6t9OUhBEJE-HyIlefoJ4ztPzYg7i-l8pf93QfdBdvPWsJDXWf8GwN-leti6dTiVTduD85h1ckc3Kepob8ZXs1OfpXmG10KbmtFIKpTjcYZVrzu0dgGwjH7r/s400/blogger-image-1328217143.jpg" width="400" /></a></div>
Έτρεμε το χέρι του, μασούσε ψέμματα, ηταν στραμμένος προς τον χειμώνα και μου 'λέγε "κοίταξε".<br />
<div>
Μου έλεγε "κοίταξε" και μου άπλωνε το χέρι του, που έτρεμε λες και δεν ηταν μέρος του κόσμου μας.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Κοιτούσα προς την άλλη πλευρά, τη θαλασσινή, εκεί που ξάπλωναν τα σώματα των καλοκαιριών γυμνά και ράθυμα, γεμάτα πληγές για να θυμούνται, γεμάτα μνήμη και χώμα και την πίκρα του απογεύματος. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Μου άπλωνε το χέρι, φοβόμουν να το αγγίξω, νόμιζα οτι θα ηταν τόσο υγρό που θα μπορούσε να πλύνει το δικό μου και να μου πάρει τη μυρωδιά μου, δεν ήθελα να τη χάσω, ήξερα που ήθελε να μου πάρει τη μυρωδιά μου. Έσφιγγα τα δόντια μου και συνέχισα να κοιταζω τα θαλάσσια τέρατα να υψώνονται και να πέφτουν ατελείωτα. "Κοίταξε", έλεγε. </div>
<div>
Πίσω, στη βάση του λαιμού μου, ένιωθα το ψύχος να έρχεται απ' το μέρος του χειμώνα, χάιδευε το σβέρκο μου η φρέσκια του πνοή, ήθελα να γυρίσω, ήθελα τον χειμώνα αλλα φοβόμουν τα μάτια του, αν με κοίταζαν τα μάτια του θα ήτανε για πάντα, για πάντα μέχρι να εξαντληθούν όλες οι εικόνες, μέχρι να εξαντληθούν όλες οι ομορφιές.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
Κι έξαφνα όλα τελείωσαν, ήρθε ο χειμώνας ορμητικός με μια τρομερή βουή, μας τύλιξε στο χιόνι, τα χέρια μπλέχτηκαν, μας σήκωσε και μας πέταξε πέρα απ' τα βουνά, εκεί που βλέπεις μόνο λευκό. Μόνο λευκό και νερό και κάπου στο βάθος ένα σημείο που πρέπει να ειναι η αρχή των μύθων.</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both;">
<br /></div>
</div>
Maria Raptihttp://www.blogger.com/profile/14092852230149247974noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5116577750387867686.post-42087915746054075282014-09-02T11:47:00.000+03:002014-09-02T11:47:13.743+03:00Τι έλεγε συνέχεια<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJmHRXfdBUdIa9qNcMWDAUtHE7399UfGyGXdAtKYvdVS7VA0KzsG4S_dT9sImOQGqBoMGlPbRYD7OOHzCPd3YByyC7ZHyWeSBUpkxZwHQGT9-wAReqTiFcpx-1N91kQgjLRpiMvbmDawbs/s1600/fool.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJmHRXfdBUdIa9qNcMWDAUtHE7399UfGyGXdAtKYvdVS7VA0KzsG4S_dT9sImOQGqBoMGlPbRYD7OOHzCPd3YByyC7ZHyWeSBUpkxZwHQGT9-wAReqTiFcpx-1N91kQgjLRpiMvbmDawbs/s1600/fool.jpg" height="320" width="186" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Ήταν το χώμα της γης μου.</div>
<div style="text-align: justify;">
Μύριζε δυόσμο και απέθαντες ομορφιές και μύθους.</div>
<div style="text-align: justify;">
Τ' άγγιγμά της ήταν του ακατέργαστου μεταξιού κι όταν βάδιζες πάνω του άκουγες το πάτημά σου ν' αντηχεί σε απίθανα βάθη και σε νερά.</div>
<div style="text-align: justify;">
Η γη μου δεν υπάρχει πια.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τούτος δεν είναι ο κόσμος ο πραγματικός, είναι ένα όνειρο με πόνους και λύματα, με μπόχα και αρρώστια, με άλλους ανθρώπους που λένε εμμονή, έχεις εμμονή...</div>
<div style="text-align: justify;">
Λένε εμμονή μόνο και μόνο για να ξεχάσω το χώμα μου και να χαθεί για πάντα η αλήθεια, δεν θέλουν, λένε την αλήθεια, λέω δεν θέλουν πίσω την αλήθεια, εκείνη που το χώμα μου κρατά, που μόνο το χώμα μου θα γεννήσει πάλι...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Όμως εχθές βρέθηκαν δυο σπόροι, δεν ξέρω τι σπόροι ήταν, ήρθαν και με βρήκαν μόνοι τους, περπατούσα και τους βρήκα, δυο βρώμικοι μικροί σπόροι.</div>
<div style="text-align: justify;">
Και μετά, στον ύπνο μου, είδα τους δυο σπόρους να μου ζητάνε το χώμα μου για να καρπίσουν, <i>αλλά να καρπίσουν ανάποδα, να καρπίσει το χώμα μέσα από τους σπόρους, </i>να απλωθεί παντού, να καταλάβει τα πάντα και να ξαναχτίσει τη γη μου.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Σήμερα φύτεψα τους σπόρους.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Σήμερα φύτεψα τους σπόρους.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<br /></div>
Maria Raptihttp://www.blogger.com/profile/14092852230149247974noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5116577750387867686.post-45620093445248960952014-06-26T11:57:00.001+03:002014-06-26T17:56:30.765+03:00ιστορικός μέλλοντας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbwd6GXwYEFMyUb4pVt7fmWxXEIksavKV4ST64ebpgn1xmk13z-T4DWTOw_PtS3NryDdmDvTtBO13wr-BCEjWKoudjvtOBXylu6V1mUKy4CJ_ietXrX5KhxSqdPgWls7WYPndQaR2yqMng/s1600/clock.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbwd6GXwYEFMyUb4pVt7fmWxXEIksavKV4ST64ebpgn1xmk13z-T4DWTOw_PtS3NryDdmDvTtBO13wr-BCEjWKoudjvtOBXylu6V1mUKy4CJ_ietXrX5KhxSqdPgWls7WYPndQaR2yqMng/s1600/clock.jpg" title="robert bartolome" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br /></td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Εκείνη τη μέρα τη θυμόμαστε. <span lang="EN-US"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ίσως γιατί η βροχή που θα πέσει θα ‘ναι μαζί με ήλιο, με
τόσο ήλιο που δεν θα ξέρεις αν αυτά που θα ξεπλένουν τα πάντα θα ‘ναι τα νερά ή
το φως. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ίσως γιατί τα χέρια που θα μας χτενίσουν θα ‘ναι πορφυρά,
πορφυρά και λεπιδοφόρα και θα μας χτενίσουν για πρώτη φορά και θα φέρουν στον
κόσμο τ’ αληθινά, τα πραγματικά μας μαλλιά.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ίσως γιατί θα δαγκώσουμε πρώτη φορά τη λέξη πριν την πούμε
κι έτσι θα νιώσουμε έξαφνα την άγνωστη, μυστική της γεύση.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ίσως, πάλι, γιατί εκείνη η μέρα θα ‘ναι η μέρα που θα μας βρει
η ποίηση, τ’ ανείπωτα κι η αγάπη, </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
η μέρα που κάποτε ήρθε, ή κάποτε θα έρθει, ή θα έρχεται ξανά και ξανά και που ίσως κάποια στιγμή θα μπορούμε να πούμε γι' αυτήν πως έχει έρθει.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<o:p><br /></o:p></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Εκείνη τη μέρα<br />
τη θυμόμαστε.<br />
<br />
<br /></div>
</div>
Maria Raptihttp://www.blogger.com/profile/14092852230149247974noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5116577750387867686.post-74738008967088584342014-06-06T12:49:00.000+03:002014-06-07T12:08:15.514+03:00Ιστορίες πριν γραφτούν<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmLwL5sMDjVRA1fgbyS4QUlmajnkCuxr9_JcUDLSBrsC97urIS0rNOVtnI6jVGD9qgYAGVHJ6NUknB9zc-5gEprHUBqfqZgH40TfMUu4oNAc1KG_gk28dV3ccR8w0DEWl7I-vdjTDcV1s9/s1600/type.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmLwL5sMDjVRA1fgbyS4QUlmajnkCuxr9_JcUDLSBrsC97urIS0rNOVtnI6jVGD9qgYAGVHJ6NUknB9zc-5gEprHUBqfqZgH40TfMUu4oNAc1KG_gk28dV3ccR8w0DEWl7I-vdjTDcV1s9/s1600/type.jpg" height="318" width="320" /></a></div>
Από αυτή την πλευρά, μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι, θα μπούνε τ' αγριάμπελα.</div>
<div style="text-align: justify;">
Φιδογυριστά, ίσαμε το ψήλωμα κι έπειτα πάλι μέχρι τη θάλασσα, να κρεμάνε τα βαριά σώματά τους πάνω απ' το χώμα, να σκάνε σταφύλια μέλι, να βάφουν τις πέτρες και τα ζωύφια κόκκινο, λιγοθυμιά και μύθους.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Δίπλα θα μπούνε τα σπίτια.</div>
<div style="text-align: justify;">
Με τις αυλές στη σκιά των δέντρων, να βρέχει και ν' αστράφτουν οι πλάκες τους φως και σκιά. Να 'ρχονται οι άντρες με τα βαριά χέρια να ζυμώνουν τα σώματα των γυναικών, κάτι ανείπωτο να τρέμει για μια στιγμή, κάτι με λίγο γέλιο και λίγο πόθο και σύννεφα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Πίσω, η θάλασσα.</div>
<div style="text-align: justify;">
Να ντύνει λάμψη σώματα και βότσαλα, οστρακόδερμα και παλιά ξεχασμένα τραγούδια. Να τρέφει ξόρκια, έρωτες δεμένους στο μαντήλι, στα ιστία και στα βράχια τα σκοτεινά, εκείνα που μένουν μόνα, που βραδιάζουν με τους λυγμούς τους και ξημερώνουν αρμύρα και λησμονιά.<br />
<br />
<br />
Μετά τα πάντα θα είναι έτοιμα.<br />
<br />
Τότε θα 'ρθει η φωτιά<br />
και θα ξεκινήσουν όλα.</div>
</div>
Maria Raptihttp://www.blogger.com/profile/14092852230149247974noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5116577750387867686.post-11192724878437155222014-05-22T08:58:00.000+03:002014-05-23T02:32:40.007+03:00Αστικοί θρύλοι ΙΙ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxy7B3p8Thk1hJmz6Jhaon1y2pNITMdaZ-bbkrRm5W9xIrlXN9jv2S_5Zh6Gd3FmkDkgxXWBuCix6_0Kx6xnnAuuaJJcNXNv1-kgp_eBzwYj3TtijrpED3fP4nBBbEU7cj4FwKSv1Y7pme/s1600/flowers.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxy7B3p8Thk1hJmz6Jhaon1y2pNITMdaZ-bbkrRm5W9xIrlXN9jv2S_5Zh6Gd3FmkDkgxXWBuCix6_0Kx6xnnAuuaJJcNXNv1-kgp_eBzwYj3TtijrpED3fP4nBBbEU7cj4FwKSv1Y7pme/s1600/flowers.jpg" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Τη χρονιά που τα δέντρα άνθισαν μέσα στο χιόνι η πόλη θυμήθηκε παλιούς, ζοφερούς έρωτες.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Περπατούσες, λένε, σκυφτός, προσπαθώντας όσο μπορούσες να μην κοιτάξεις, να μην αφήσεις τη ματιά σου να πληγωθεί απ' το παράδοξο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τα χρώματα, λένε, είχαν αλλάξει.</div>
<div style="text-align: justify;">
Λίγο πιο βαθύ κόκκινο, λίγο πιο θαμπό κυπαρισσί. Η μυρωδιά σου τσάκιζε το λογικό, το κορμί και τη μνήμη.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τη χρονιά που τα δέντρα άνθισαν μέσα στο χιόνι δεν τη θυμάται κανείς, παρόλο που ο καθένας ξέρει κάποιον που έχει ακούσει πως κάποιος άλλος θυμάται τα πάντα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Κάποιοι λένε πως θα 'ταν κάποιο λάθος, μια μικρή ανωμαλία, ένα παράξενο ρήγμα στο χωροχρόνο. Κάποιοι πως δεν μπορεί, θα υπάρχει κάποια εξήγηση, μια αιτία που απλά δεν την ξέρουμε ακόμη, που ίσως να μην τη μάθουμε ποτέ. Άλλοι πως στην πραγματικότητα δεν είναι αλήθεια, πως δεν συνέβη ποτέ. </div>
<div style="text-align: justify;">
Και υπάρχουν και κάποιοι που λένε πως ήταν ποινή, τιμωρία και εκδίκηση.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Να αντέξεις δύο άνοιξες τη μία μετά την άλλη.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Maria Raptihttp://www.blogger.com/profile/14092852230149247974noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5116577750387867686.post-32442880688600921502014-05-10T20:26:00.002+03:002014-05-10T20:26:26.176+03:00Αστικοί θρύλοι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1Z2-3NhQSxBTKISDAQjvILfJB5JepgIYFfTAWOptrSD7nLy1AFyBUEe3IglyYhFrorQz4rOM3kRe_xmL1E_UQr-5Mv8Pb0fnR8AhF0xmaRUrjZqvCKS1TGV9CXWuiOtxYNk130betl4MF/s1600/cc.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1Z2-3NhQSxBTKISDAQjvILfJB5JepgIYFfTAWOptrSD7nLy1AFyBUEe3IglyYhFrorQz4rOM3kRe_xmL1E_UQr-5Mv8Pb0fnR8AhF0xmaRUrjZqvCKS1TGV9CXWuiOtxYNk130betl4MF/s1600/cc.jpg" height="240" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Τις νύχτες κρύβονταν, λέει, στις γωνίες. Τις νύχτες εκείνες που έσταζαν θλίψη και τραγούδια του Tom Waits στα τζάμια των αυτοκινήτων. Είχε τόση σιωπή που έλεγες πως η πόλη ολόκληρη θύμιζε εκείνα τα πελώρια εγκαταλελειμμένα κτίρια, μ' ένα κενό τόσο αφόρητο που μπορούσε να σε καταβροχθίσει. Εκείνες τις νύχτες, που όλα ήτανε τόσο κλισέ που έλεγες πως δεν μπορεί, δεν μπορεί να 'ναι πραγματικές, εκείνες τις νύχτες κρύβονταν στις γωνίες.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Πάνε τόσα χρόνια από τότε που κανένας πια δεν είναι σίγουρος για το αν υπήρξαν πραγματικά ή για το αν ήταν απλώς ένας θρύλος που η πόλη και η ανία έθρεψαν μέχρι να τον κάνουν να ζωντανέψει.</div>
<div style="text-align: justify;">
Τις νύχτες περπατάει πια κανείς σίγουρος πως καμιά παράξενη φιγούρα δεν θα πεταχτεί έξαφνα μπροστά του, με ανακατεμένα μαλλιά και ενοχλητικό βλέμμα, γελώντας τρανταχτά με τον τρόμο που προκάλεσε. Κανείς δεν καραδοκεί πια στις γωνίες.</div>
<div style="text-align: justify;">
Καμιά φορά, όταν η πόλη θυμάται και συζητάει γι' αυτούς, κάποιοι σκέφτονται πως κάποτε το να περπατάς στην πόλη ενείχε μια ασυνήθιστη επικινδυνότητα, μια αβεβαιότητα σχεδόν μαγική. Συζητάνε τότε γι' αυτούς, ανάβουν τα μάγουλά τους, μετά τους ξεχνάνε.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Οι νύχτες της πόλης παραμένουν</div>
πάντα κλισέ. </div>
Maria Raptihttp://www.blogger.com/profile/14092852230149247974noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5116577750387867686.post-12675143658542589892014-04-29T18:16:00.001+03:002014-04-29T18:18:18.631+03:00πάντα Μεσάνυχτα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGDLEbGbn0GnURp1zAv15QxsNkjg2xa0FRyshMgkzLvxdhwkCPIOkNu40jx8dB41NrBpBbMpUqmgVl0UnuQ4wEy9GF5rhOvt2BVxMp5SrLfEOVO5OLu6bNbL06WXCk2Fuyt5iX8aAUPtmE/s1600/light+shadow.gif" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGDLEbGbn0GnURp1zAv15QxsNkjg2xa0FRyshMgkzLvxdhwkCPIOkNu40jx8dB41NrBpBbMpUqmgVl0UnuQ4wEy9GF5rhOvt2BVxMp5SrLfEOVO5OLu6bNbL06WXCk2Fuyt5iX8aAUPtmE/s1600/light+shadow.gif" height="180" title="Bill Henson" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br /></td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: justify;">
Περίμενε σε 'κείνο το μέρος της πόλης ό<span style="text-align: left;">που ήταν πάντα μεσάνυχτα. Περίμενε πάντα εκεί όπου το νυχτολούλουδο ήταν πάντα ανθισμένο κι η νύχτα λύγιζε απ' τη μυρωδιά. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
Νύχτα και μυρωδιά, τα βασικά συστατικά του τρόμου. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Έβλεπε τις σκιές μόνες, πεντάρφανες να σκίζουν τα σώματά τους στους τοίχους, να γλύφουν τα χρώματα και να τα χλωμιάζουν. Αγαπούσε τα χρώματα της νύχτας, φάνταζαν πιο βαθιά, σαν να τα έβλεπε κανείς μέσα απ' τον βυθό, σαν να τα έβλεπε για πρώτη φορά στην ουσία τους.</div>
<div style="text-align: justify;">
Χρώματα και βυθός, τα βασικά συστατικά της αγάπης.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Κατέγραφε τα συστατικά, ανάσαινε βαθιά για να κρατήσει τ' άρωμα, έκλεινε τα μάτια, σκεφτόταν νέους συνδυασμούς, κατέγραφε, αναστέναζε. Αναστέναζε κι ένιωθε τη γλυκιά βιαιότητα του πόνου να χαράζει μέχρι τόσο βαθιά που μετά το σκοτάδι έτρεμε πάλι φως.</div>
<div style="text-align: justify;">
Αναστεναγμός, το βασικό συστατικό της μνήμης.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Περίμενε σε 'κείνο το μέρος της πόλης που ήταν πάντα μεσάνυχτα.</div>
</div>
Maria Raptihttp://www.blogger.com/profile/14092852230149247974noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5116577750387867686.post-3464588401160774422014-03-28T12:33:00.000+02:002014-03-28T12:34:32.630+02:00Φρεναπάτες<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgOsLfA5OjaXHEwK2Hfr4KKxWj0s9FuaZYh-7dTlKGSLY_QquNrmzGtEmpgbRPnNDyyAS7otTNXh6yD8nxWQTAT37O0GO8hrKs6Qwt8AHaAXJWFrElxBO7MPHozin0dM8w7Ko5kDyLWuF_7/s1600/bb.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgOsLfA5OjaXHEwK2Hfr4KKxWj0s9FuaZYh-7dTlKGSLY_QquNrmzGtEmpgbRPnNDyyAS7otTNXh6yD8nxWQTAT37O0GO8hrKs6Qwt8AHaAXJWFrElxBO7MPHozin0dM8w7Ko5kDyLWuF_7/s1600/bb.jpg" height="229" width="320" /></a></div>
Έλεγα "Ναι" και έλεγα ψέμματα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στους γκρεμούς και τ' απλώματα της χώρας,<br />
<i>αντηχούσαν</i>.<br />
Οι Αρχιτέκτονες που χάραζαν τα νέα σύνορα, πυροβολώντας χρώματα.<br />
Οι Οικοδόμοι που θεμελίωναν τα κτίσματα, κονιορτοποιώντας τα προηγούμενα και τις μνήμες που δεν ήτανε.</div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Αλυχτούσαν</i>.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Έλεγα "Ναι", έλεγα ψέμματα.<br />
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τ' άνθη έσκαγαν με θόρυβο και γιορτή, απλώνονταν στους τοίχους πριν εκείνοι υψωθούν εντελώς. Ο ήλιος κεντούσε τις αυλές και στις κρήνες που εμφανίζονταν η μια μετά την άλλη, σαν κύματα ήρεμου νερού. Κάτι πουλιά άγνωστα έσερναν με τα ράμφη τους τα βιβλία στις θέσεις τους. Τα κτίρια ορθώνονταν. Τα μελίσσια στις ροδακινιές στάθηκαν για λίγο ακίνητα. Ο τόπος ρίγησε για μια στιγμή, ευωδιάζοντας πασχαλιά<span style="font-family: 'Times New Roman', serif;">·</span> <i>σε καλούσε.</i></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Έλεγα "Ναι" και έλεγα ψέμματα.</div>
<div style="text-align: justify;">
Έστρεψα την πλάτη κι άρχισα να απομακρύνομαι.</div>
<div style="text-align: justify;">
Πίσω μου, τυλιγμένη σε απίθανα στρώματα λήθης, η φυλακή σου ήταν έτοιμη.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Maria Raptihttp://www.blogger.com/profile/14092852230149247974noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5116577750387867686.post-80093390395548754122014-03-16T14:26:00.000+02:002014-03-16T14:35:32.069+02:00Do canaries dream of trees?<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOt9OX3Za_PqnWhVZCjdsrTUpPgxJ6DniGdEGbfszk04JSbNjIdQGuG7atHVGKJbUmlVza4fI3FwIp6nGnsPETO_tbYevdVjLq_SSTQZRGXaaVN8CItjg2-wpAMz1xkxMrAhqCaWc8pjon/s1600/cage.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOt9OX3Za_PqnWhVZCjdsrTUpPgxJ6DniGdEGbfszk04JSbNjIdQGuG7atHVGKJbUmlVza4fI3FwIp6nGnsPETO_tbYevdVjLq_SSTQZRGXaaVN8CItjg2-wpAMz1xkxMrAhqCaWc8pjon/s1600/cage.jpg" height="196" title="Andrew Lance" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτός ήταν ο ήχος που μπορούσε να σε τρελάνει. Τα πνευστά και τα έγχορδα που θα σου συνέθλιβαν το λογικό, εάν τα άφηνες. Η χαρά τους, που δεν το 'χε σε τίποτα να σε καταπιεί ολόκληρο, αφήνοντας πίσω της τίποτε άλλο από το τίποτε.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Έμπαινες στην αίθουσα και σε καταλάμβανε τρόμος, εκείνος ο τρόμος που πάντα τον υποψιαζόσουν, πάντα τον ένιωθες να τρέμει δίπλα στο στόμα σου, να σπαρταρά πίσω στον ώμο σου, αλλά που δεν τον είχες γνωρίσει ποτέ. </div>
<div style="text-align: justify;">
Ο τρόμος <i>χάραζε</i> την αίθουσα και στο διάβα του μπορούσε να σε ποτίσει στον πόθο του για πάντα.</div>
<div style="text-align: justify;">
Έβγαινες.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ακουμπούσες λίγο στην κλειστή πόρτα και ξεχνούσες τις δονήσεις και τα τινάγματα όσο ξαφνικά τα είχες αφήσει να σε διαπεράσουν. Ανάσαινες. Κοιτούσες γύρω. </div>
<div style="text-align: justify;">
Έξαφνα συνειδητοποιούσες πως δεν είχες μπει από εκεί, εσύ είχες μπει από ένα μέρος όλο δέντρα, πουλιά και φως κι εκείνο ήταν ένα μέρος σκοτεινό γεμάτο λευκά κλουβιά με σιωπηλά καναρίνια που κοιμούνταν παραιτημένα, με κρυμμένα κεφάλια και φουσκωμένο φτέρωμα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Άνοιγες την πόρτα, έμπαινες.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ήταν ο ήχος που μπορούσε να σε γδάρει μέχρι βαθιά. Μέχρι τα σκοτεινά, υδάτινα κέντρα, εκεί που οι μνήμες σου θα μπορούσαν να μουσκέψουν για πάντα με μιαν αγάπη τόσο κοντά στη φρίκη που καλύτερα να μην την γνώριζες ποτέ. </div>
<div style="text-align: justify;">
Ήταν τα πνευστά και τα έγχορδα που λύγιζαν και εκπυρσοκροτούσαν έναν ήχο τόσο συμπαγή που θα μπορούσε να σαϊτέψει μυριάδες λυγμούς στο κορμί σου και να σε τσακίσει.</div>
<div style="text-align: justify;">
Κι ήταν τα δέντρα, το μαλακό φως και τα πουλιά, τόσα που έλεγες<i> μα αυτό είναι το μέρος από όπου ήρθα</i>. </div>
<div style="text-align: justify;">
Έβγαινες.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Έμπαινες στην αίθουσα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<br /></div>
Maria Raptihttp://www.blogger.com/profile/14092852230149247974noreply@blogger.com0